از منظر معماری ، بافت شهری استانبول از ترکیب قطعاتی بازمانده از تمدن های یونانی، رومی، بیزانسی، ونیزی و عثمانی به همراه چهارچوب ها و نمادهایی از توسعه شتابان امروزی و مدرن است. این آثار معماری شامل کلیساهای ارتدوکس، مساجد اهل سنت، کنیسه سفاردی (Sephardic) آب انبارهای سنتی، قلعه ها، برج ها و استحکامات باستانی، کاخ های باشکوه است که در کنار بلوارهای بزرگ، مراکز شهری، مناطق فقیرنشین، محله های نیمه متروک و آسمان خراش های باشکوه و عظیم، همه و همه در یک چهارچوب شهری قرار گرفته اند.

این ویژگی های شهری یک کلیت متحد و تمامیت یکپارچه را تعریف نمی نماید بلکه حاکی از وجود تقابل ها، تضادهاو جریان های نامنظم و آشفته است.

در حال حاضر ینی کاپی، دارای بافت شهری چند پاره و پراکنده است که به منظور اتصال مناطق پراکنده آن با یکدیگر، یک پلت فرم یا فضای باز عمومی طراحی شده است که به عنوان یک گره شهری (urban knot) بین حاشیه بازسازی شده شمالس شهر و پارک ساحلی جنوبی عمل می کند.



وجود پلت فرم در طراحی، نه تنها موجب افزایش یکپارچگی شهری محله ها و مناطق خارجی تر ( مانند آکسارای، جراح پاشا، نیسان جا) می شود ، بلکه به عنوان یک چهارچوب و فریم داخلی، پیوندی میان محدوده پارک باستانی (قسمت شمالی سایت) و محدوده ساحلی ( قسمت جنوب سایت) برقرار می نماید که این ارتباط با استفاده از یک دیوار باستانی و یک فضای باز با آبگیرها و آب نماهای مختلف انجام می پذیرد. به کمک ترکیب بخش های مختلف اجتماعی مخصوصا در مناطق یالی ² و اینه بی ³ می توان به تنوع برنامه ها دست یافت که به افزایش فعالیت های ینی کاپی در طول 24 ساعت کمک می کند.

از لحاظ زیر ساختی وجود همزمان بزرگراه، راه آهن و راه آبی در این محدوده به همراه یک پیاده رو به منظور دسترسی پیاده در کل محدوده ، یک ارتباط داخلی جامع و کامل را در طول محور شمال – جنوب شکل می دهد و مناطق مختلفی از جمله بلوار نامیک کمال و منطقه اینه بی را به همدیگر ارتباط داده و با ایجاد میدان جدید آکسارای، بزرگ راه های ملت، وطن و ترام را به شمال متصل می نماید. همچنین به کمک ایجاد خط مترو به جابجایی حجم انبوهی از مسافرین کمک می کند. تجمیع سیستم های مختلف حمل و نقل در این محدوده و در طول مسیر پیاده، باعث از بین رفتن مشکلات متعددی می شود که به لحاظ تراکم بصری شهری در حال حاضر وجود دارد.



یک مرکز شهر قدمت دار و تاریخی، فقط در صورتی می تواند حیات خود را حفظ نماید که فعالیت های مدرن و سرمایه گذاری های جدید را جذب نماید. جمعیت این شبه جزیره تاریخی به علت تراکم توریست و نیز فعالیت های صنعتی موجود در آن، در طول روز به دو و نیم میلیون نفر می رسد، این در حالی است که در شب تنها 50 هزار نفر در این محدوده سکونت دارند که حاکی از آن است که در طول روز انحطاط چشم گیری به لحاظ شهری و اجتماعی در شبه جزیره رخ می دهد.



پروژه جدید ینی کاپی، در صورت اجرائی شدن ، به کمک عوامل مختلف و با تخصیص فعالیت های مستمر و جذاب به بافت شهری، روح جدیدی به کالبد شبه جزیره دمیده و قابلیت بقاء آن را افزایش می دهد. با اجرای این پروژه، ینی کاپی تبدیل به شهری می گردد که یک مرکز حمل و نقل جامع، یک پارک باستانی بی نظیر، یک فضای جذاب فرهنگی و یک کرانه ساحلی جذاب و زیبا را در خود جای داده است.

مرکز حمل و نقل ینی کاپی مکانی خاص و متمایز است، مشروط بر آنکه خدماتی برای زندگی مسافرین جاری در آن در نظر گرفته شده و به آن افزوده شود. نقاط ترانسفر مدرن و معاصر، به عنوان کاتالیزور به تسریع بازسازی و توسعه شهری کمک می نماید.

به کمک مرکز انتقال ینی کاپی، استراتژی «تنوع شهری » براساس ارتباطات اجتماعی و همگانی با دو رویکرد اساسی اجرا می گردد: اولا بافت تاریخی و میراث بین المللی آن و ثانیا افزودن عملکردی شهری مختلف برای جذب کردن افراد مختلف با زمینه اجتماعی و اقتصادی متفاوت.



از سوی دیگر وجود سیستم های حمل و نقل نباید به عنوان مانعی برای محیط اطراف و چشم انداز آن باشد. لذا این سیستم های حمل و نقل از طرفی باید کارا بوده و از طرف دیگر تا حد ممکن به لحاظ اندازه کوچک باشند که این امر یکی از دلایل اساسی متراکم بودن مرکز حمل و نقل ینی کاپی می باشد. به عنوان نتیجه گیری می توان گفت در این طراحی ، چشم انداز پارک باستانی و مرکز حمل و نقل با آن ارتباطات درونی جامع و کاملش به عنوان یک چهارچوب زیر بنایی سازمان یافته در یک تعادل و همزیستی قرار می گیرند.

یکی از جنبه های اصلی طراحی در این پروژه، ساختن یک پارک جذاب بوده است . برای ایجاد این پارک با کیفیت بالا، فراهم کردن شرایط توسعه ای آن، یک عنصر کلیدی می باشد. مبحث پایداری در طراحی نقطه ترانسفر و پارک باستانی در نظر گرفته شده است. استفاده از تکنولوژی های جدید در پروژه پیشنهاد شده است به نحوی که با محیط اطراف خود تطابق داشته و خدمات ارائه شده توسط آن به طور مستقیم، رفاه عمومی را افزایش می دهد.

همچنین یک سقف خورشیدی وجود دارد که زیاد با فضای موزه سازگار نیست اما برای رنگ و نور بخشیدن به فضای پارک می تواند مفید باشد.

یک آسیاب بادی در ساحل گرچه برای تامین انرژی لازم به هیچ وجه کافی نیست، اما این انرژی تولیدی می تواند به راحتی آب جمع شده باران را به پوشش گیاهی موجود در سراسر پارک پمپاژ نماید.



از آنجا که خاک موجود در سایت، احتمالا به واسطه کاربری فعلی و کمبود آب تمیز در استانبول، آلوده باشد، اقدامات و پیش بینی های بیشتری باید صورت گیرد.

خاک خارج شده به واسطه کندن چاله های جمع آوری و انتقال آب لازم است که از محل سایت خارج شوند که با توجه به حجم انبوه آن، می تواند برای تقویت و بازسازی خط ساحلی به کار رود. خاک به دست آمده از حفاری های پارک باستانی نیز می تواند برای تراز زمین سایت به کار رود و یا می تواند برای بارور کردن و حاصلخیزی پوشش گیاهی به کار رود.

آب باران که از قسمت شمالی شهر به سمت سایت می رود، در چاله هایی گیر افتاده و ذخیره خواهند شد. این آب انبارها عمدتا در دروازه های شهر قدیمی واقع شده است. پارک باستانی در واقع در گذر زمان به پارک تبدیل می شود.

در طی یک دوره بیست ساله، محدوده بزرگی که الان با روکشی از آسفالت، به عنوان مجموعه ایستگاه های اتوبوس استفاده می شود به یک لابراتوار حفاری باستانی در فضای باز تبدیل می شود و در نهایت پس از اتمام حفاری ها تبدیل به یک فضای سبز و دلپذیر و زیبا می شود، همچنان که در گذشته بوده است.

رودخانه ای که در حال حاضر با گل و لای پوشیده شده است نیز تبدیل به مکانی سرسبز و حاصلخیز خواهد گردید. این مکان در گذشته برای سالیان بسیاری دارای پوشش گیاهی مربوط به محصولات غذایی و کشاورزی بوده و پس از آن نیز به باغ گیاه شناسی تبدیل شده است.

جایی که پارک، بلوار نماک کمال را با کفپوش چوبی آن قطع می کند، پارک تبدیل به یک پلازا در مقابل ساختمان ایستگاه می گردد، یعنی یک پلات فرم یا صحن عمومی که از یک طرف به وسیله گذرهای پیاده تا میدان آکسارای امتداد می یابد و در کل مسیر به خط ساحلی دسترسی دارد که به پایانه دریای مرمره می رسد.



بیشتر افرادی که وارد پلازا می شوند از طریق محله های شمالی به آن دسترسی پیدا می کنند، اما برخی نیز از فضای باز طراحی شده در سایت یا از طریق شبه جزیره تاریخی نیز می تواند به پلازا دسترسی داشته باشند. همچنین برخی نیز می توانند از طریق ایستگاه های اتوبوس یا پارک ساحلی داشته و یا محله یالی وارد پلازا گردند. با این وجود بیشترین جریان انسانی وارد شده به پلازا را از خود مرکز ترانسفر یا حمل و نقل خواهد بود.

به منظور اینکه این منطقه وسیع تبدیل به یک مکان عمومی گردد که بتواند رهگذرانش را اغوا کند، متوقف نماید و به گذراندن وقتشان در آن ترغیب نماید تا در آنجا به ملاقات، خرید، آموزش، میزبانی و... بپردازد. پلازا باید بتواند مسافرینش را پذیرا بوده و فضایی باشد که خدمات و عملکردهای مختلف شهری در آن موجود باشد.

این پلازا یک فضای باز بزرگ است که می تواند پذیرای اتفاقات بزرگ و ازدحام های جمعیتی باشد. همچنین به عنوان یک پلاتو شهری می تواند پذیرای مسافرینی باشد که به دنبال رسیدن به قطارهای شهری هستند و حتی می تواند بازدیدکنندگانی را که به دنبال یک فضای عمومی جذاب هستند را نیز پذیرا باشد.

در پلازا تیربست های حفاری های باستانی در دو پیاده گذر سنگفرش شده با سنگ طبیعی قابل مشاهده است. تنوع پوشش گیاهی را می توان برای این محدوده متصور بود، باغچه ها، تپه های گل، درختان آفریقایی، درختان نخل و... که می توانند بر فضای سایت، سایه بگسترند و منظر ارتفاعی آن را نیز بهبود بخشند. ساختمان ایستگاه و بایگانی شهر (city archive) نورپردازی زیادی خواهند شد و در مقابل پلازا کم نورتر خواهد بود تا افراد بیشتر به سمت این مکان های پرنورتر جذب شده و راهشان را پیدا نمایند و برای این منظور نیز مسیرهای اتصال این مکان ها، نورپردازی خواهد شد.












 

منبع: سایت خبری معماری نیوز - ترجمه: نعیمه خوانساری

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: